آنکه چون ابر خواند کف ترا

کرد بیداد بر خردمندی

او همی گرید و همی بخشد

تو همی بخشی و همی خندی

همچو یوسف گناه تو خوبیست

جرم تو دانش است و خرسندی

او چو سرکه ست و می کند ترشی

دوست قندست و می کند قندی

چشم مریخ دارد آن دشمن

تو چو مه دست زهره می بندی

ای دل اندر اصول وصل گریز

که بسی در فراق جان کندی

قطرهٔ باز رو سوی دریا

بنگر تا به پیش او چندی

قوت یاقوت گیر از خورشید

تا در اخلاق او به پیوندی